Rozdział 6 - Początek trasy

Patrzyłam wciąż na blondyna, ale on wyraźnie nie żartował.
- Jak to możliwe? - Udało mi się w końcu powiedzieć.
- Sam nie wiem, ale widziałem Cię dokładnie tak jaką po raz pierwszy zobaczyłem na żywo u Zayna. Nawet byłaś w to samo ubrana. Nigdy nic do mnie nie mówiłaś tylko patrzyłaś, a ja patrzyłem na ciebie. - Cała ta historia wyglądała jak z jakiejś niesamowitej bajki. - Gdy mi się śniłaś nie wierzyłem że na prawdę istniejesz. - Ze zdziwieniem zauważyłam że Niall się uśmiecha. - Ale jednak mnie to cieszy.
- Serio nie kłamiesz z tymi snami?
- Ja miałbym ci kłamać? - Odpowiedział mi pytaniem, a z miny jaką przy tym zrobił nie mogłam się nie roześmiać.  - Tobie dziewczynie z moich snów?

- Dziwak. - Uśmiechnęłam się do niego
- Słyszałem gorsze określenia. - Odparł.
- Nie szczerz się tak. - Mrugnęłam do Nialla bo ten znów zaczął robić dziwne, głupie miny.
- Ojjj przepraszam, nie wiedziałem że rozmawiam z takim ponurakiem. - Chciałam mu się odciąć ale w tym momencie podszedł do nas Paul mówiąc że mamy się ruszać do samolotu.
W samolocie usiadłam między Niallem a Zaynem, ale nie czułam się spokojniejsza. Gdy zaczęliśmy startować, wbiłam paznokcie w fotel. Niall chyba to zauważył więc mnie objął, a ja poczułam się lepiej i nie strząsnęłam jego ręki z mojego ramienia. Po chwili poczułam że samolot oderwał się od ziemi. Spojrzałam na Nialla z niemym podziękowaniem a on się uśmiechnął. Poczułam jak ogarnia mnie zmęczenie i szybko usnęłam. Obudziło mnie nagłe szarpnięcie samolotu, co jak się okazało oznaczało że wylądowaliśmy. Ze zdumieniem stwierdziłam że spałam oparta o ramię Nialla.
- O widzę że pewien ponurak się obudził. - Usłyszałam jego głos tuż nad głową. Mimowolnie się uśmiechnęłam i podniosłam głowę.

- No to przystanek Glasgow. - Powiedział Harry który się właśnie przeciągał na siedzeniu przede mną.
Po chwili byliśmy już po za samolotem gdzie powitały nas tłum fanek. Wrzask był wprost ogłuszający. " Ile te dziewczyny mają siły na te krzyki. Ja bym chyba ochrypła po minucie." Gdy wbiegliśmy do wielkiego hallu skąd mieliśmy odebrać walizki, czułam się jak w wielkiej tubie. Przycisnęłam sobie ręce do uszu i zamknęłam na chwile oczy. Gdy je otworzyłam przede mną stał Niall i z troską patrzył mi w oczy.
- W porządku? - Zapytał. - Zapomniałem że ty jeszcze nie przyzwyczajona. - Uśmiechnął się.
- Jest ok. - Odparłam. - Chodźmy odebrać nasze walizki.
Jednakże przy taśmociągu zastaliśmy chłopaków których bardzo coś rozbawiło. Okazało się że Louis postanowił odebrać swoją walizkę. Zaczęłam się zastanawiać jak ja przeżyję tę trasę.




                                                                                      

Rozdział 5 - Jedziesz z nami!

Leżałam na łóżku i słuchałam muzyki lecącej z radia. Zastanawiałam się o czym Zayn rozmawia z mamą i dlaczego wysłali mnie na górę, jakbym zrobiła coś złego. Leżałam tak na łóżku aż usłyszałam jak ktoś wchodzi po schodach. Trzy, dwa, jeden - pukanie.
- Proszę. - Powiedziałam, starając się aby mój głos brzmiał naturalnie. Do pokoju wszedł Zayn i usiadł, a właściwie rzucił się na moje łóżko.
- Heej siostra!
- Heeeej. - Chciałam aby w moim głosie była choć odrobina entuzjazmu, ale coś nie wyszło.
- Co?
- Może mi powiesz o co chodzi?
- "Może mi powiesz o co chodzi?" - Przedrzeźniał mnie. - Mam dla ciebie super nowinę, ale jak z ciebie taki suchar.
- O jezu Zayn, gadaj. - Zaśmiałam się bo zrozumiałam że rzeczywiście zachowuję się jak mała rozkapryszona dziewczynka.
-  Wiesz że za trzy dni wyjeżdżamy dalej w trasę koncertową?
- Taaak. - Powiedziałam powoli. - Ale co to ma wspólnego ze mną?
- To że jedziesz z nami!
- Co?! - Musiałam w tym momencie mega głupkowato wyglądać bo mimowolnie otworzyłam usta ze zdumienia.
- Wszystko już ustalone i z chłopakami i z rodzicami, a także z Paulem. Pytanie tylko do ciebie. Chcesz z nami jechać?
- Pewnie że chcę!!! - Krzyknęłam.
- No to lepiej zacznij się pakować, bo ja wiem jak to jest z dziewczynami, wam czasami nawet tydzień nie starcza.
-Pfffff
Trzy dni później od tej rozmowy siedziałam razem z chłopakami w limuzynie jadącej prosto na lotnisko. Wszyscy się śmiali i rozmawiali, ale ja nie mogłam się nawet uśmiechnąć. Tak bardzo się bałam latać, samo przylecenie do Londynu dużo mnie kosztowało, ale teraz byłam przerażona.
- Co jest Jenny? - Zapytał Liam. - Nie wyglądasz za dobrze.
- Yyy no wiesz, ja po prostu się boję latać.
- No to nowinka. - Uśmiechnął się Zayn. - Ale jak chcesz jechać z nami w trasę to będziesz musiała się przyzwyczaić.
- Wiem Zayn, dzięki za info.
- No dobra, ale jeśli serio się boisz to usiądziesz między mną, a...
- Mną. - Powiedział Niall. Spojrzałam się na niego a on momentalnie odwrócił wzrok, odezwał się do mnie po raz pierwszy od śniadania w naszym domu.
- Ok. - Odparłam z wahaniem.
Na lotnisku czekało na nas dużo ludzi. Oczywiście pełno fanek za bramką, ale też bardzo dużo ludzi z ekipy One Direction. Podbiegła do nas Lou, stylistka chłopaków. Przywitała się ze wszystkimi, po czym głośno skrytykowała zarost Zayna. Także podszedł do nas Paul, ich menager.
- Hej, ty musisz być siostrą Zayna, Jenny? - Zapytał patrząc na mnie.
- Tak, miło pana poznać.
- W takim razie witaj na pokładzie naszej skromnej załogi. - Odparł i mrugnął do mnie. Zastanawiałam się co on nazywa "skromną" załogą, ale nie skomentowałam.
Mieliśmy jeszcze dużo czasu do wylotu, więc usiadłam na krześle i zaczęłam słuchać muzyki by się uspokoić. Każdy z chłopców inaczej zabijał czas. Zayn i Louis, podpisywali autografy rozchisteryzowanym fankom, Harry poszedł do sklepu najprawdopodobniej po coś do jedzenia, Liam rozmawaiał z Paulem, a tylko Niall siedział tak jak ja. Przysiadłam się bliżej niego, i ściągnęłam słuchawki z uszu.
- Niall?
- O... hej Jenny, nie zauważyłem cię.
- Coś się stało? - Zapytałam.
- Nie, nic... nieważne.
- Chodzi o mnie? Ja coś zrobiłam?
- Nie na serio w porządku. - Odparł ale wcale nie zachowywał się jakby wszystko było w porządku. Marszczył co chwila czoło i wyglądał  jakby się z czymś trapił. Chciałam już odejść, wstałam z krzesła, ale wtedy Niall chwycił mnie za rękę. Spojrzałam na niego, on też na mnie patrzył, ale nie odwrócił tym razem wzroku.
- Jenny zaczekaj, ja... ja muszę ci coś powiedzieć.
- Tak? - Zapytałam znów siadając i wpatrując się w blondyna.
- Ja cię już kiedyś widziałem i to niejednokrotnie.
- Jak to? Kiedy? Uwierz mi pamiętałabym jakbyśmy się już spotkali. Gdzie mnie niby widziałeś?
- W swoich snach.

Rodział 4 - Już nic nie będzie takie samo...

- Twoja co? - Powtórzyła Perrie.
- Matko, Pezz zacięłaś się czy co? - Zaśmiał się Louis.
- Ha ha ha, bardzo śmieszne. Przepraszam Jenny, po prostu bardzo mnie to zszokowało, bo nie raczono poinformować mnie - Tu znacząco spojrzała na Zayna. - że ktoś ma jeszcze jedną siostrę.
- Pezz nie denerwuj się, miałem Ci wspominać o siostrze która zaginęła 15 lat temu?
- Było by miło Zayn. - Powiedziałam. Zayn i Perrie spojrzeli na mnie, a po chwili wszyscy się roześmialiśmy i postanowiliśmy coś zjeść. Usiadłam naprzeciwko Nialla, zauważyłam że się na mnie patrzy i uśmiechnęłam się do niego, ale on nie odwzajemnił uśmiechu i odwrócił wzrok. Zaczęłam się zastanawiać co takiego zrobiłam, ale przerwało mi pytanie Zayna:
- A właściwie jak zareagowałaś na wieść o adopcji?
-No więc byłam zszokowana i... zaczęłam opowiadać, a gdy skończyłam w mojej głowie pojawiło się wiele pytań na które nadal nie miałam odpowiedzi. - W sumie, jak mogłam trafić do domu dziecka w Polsce skoro wypadek zdarzył się tutaj? - Zapytałam. Dzień wcześniej moja najstarsza siostra opowiedziała mi o wypadku. Jechałam wtedy z mamą autem i niestety ktoś w nas wjechał. Mama w ciężkim stanie trafiła do szpitala, ale mnie nie znaleziono.
- My sami nie wiemy. - Odparł mój tata. - I może nigdy się nie dowiemy.
- Najważniejsze że się znalazłaś. - Mrugnął do mnie Zayn.  Po śniadaniu, chłopacy powiedzieli że jadą do kina by uczcić swój powrót, choć mieli zostać wkraju tylko tydzień. Zayn zaproponował bym pojechała z nimi i postanowiłam że tak właśnie zrobię. Oprócz mnie i piątki chłopaków pojechały Perrie i Eleanor (dziewczyna Louisa). El tak samo jak Pezz zdziwiła się że Zayn ma jeszcze jedną siostrę, ale po chwili powiedziała:
- Już wiem że zostaniemy przyjaciółkami. - "Mam nadzieję."
Po kinie chcieliśmy się przejść, ale obiegły nas fanki więc pojechaliśmy wszyscy do domu Louisa. Gdy weszłam do środka aż mi dech zatkało, tak było w środku ślicznie. Naprawdę bardzo mi się podobało całe wnętrze, a szczególnie to jak był urządzony salon.
- Ładny masz dom Lou. - Powiedziałam.
- Pffff, nie tak ładny jak nasz. - Powiedział Zayn i mrugnął do mnie.
Siedzieliśmy tak w salonie i rozmawialiśmy, ani się spostrzegłam a już było po dwudziestej i Zayn uznał że wracamy. Jadąc razem z nim autem, zastanawiałam się nad tym co zostawiłam w Polsce, nad moimi ukochanymi przyjaciółkami i nad tym małym domkiem w którym mieszkałam. Już nic nie miało być takie samo...